communicativiteit

Na een weekje african classes, leven we nog. Halleluja!

Wat we deze week hebben ervaren in een op het hoogtepunt 42-kinderhebbende klas 2, geleerd van onszelf en van de kinderen, ondervonden voor-tussen-onder-op-achter-buiten en in de klas, veranderd aan oorspronkelijke ideeën, geprobeerd en opnieuw geprobeerd, geklungeld en opnieuw geklungeld, gelachen met het beeld van mezelf terwijl ik een verticale optelling met inwisselen van ‘ones’ in ‘tens’ uitbeeldde, gezucht tijdens een zoveelste poging tot het zeggen welke dag het vandaag was op dag 4, gestaan tussen een bende porrende kinderen, gezeten in de reflectierijke terugrit naar huis, bedankt voor de bruikbare en enorm nuttige communicatieve aanpak van Patrice, gezweet tijdens pogingen tot een stoelendans met kleine kosteloos-materiaal-potjes, gelopen tijdens een voetbalwedstrijd klas 1 “Miss Saatch” tegen klas 2 “Miss Annèkwe”, geroepen bij de stilkrijg-roep “Are we ready?”, gehoest bij het afstoffen van het stofrijke bord met zeer breekbaar en stofafgevend krijt, gedanst op de klanken van “Epo i taai taai ee”, bedacht wat de beste volgende stap zou zijn, bedacht hoeveel stappen ik best terug zou moeten zetten, gevraagd naar elkaars wijze raad, was erg overweldigend!

Het doel om tijdens deze week ervaring op te doen in deze erg heterogene klassen, is zeker wel bereikt. Er zijn erg veel zaken die voor ons zo vanzelfsprekend zijn, dat we vergeten dat het ook vaak anders kan en moet. Wanneer er bijvoorbeeld geen reactie komt op een vraag, stel je je vraag GEWOON nog een keer op een andere manier met het kleine verschil dat GEWOON hier een licht afwijkende betekenis heeft van de onze. Als sfeerbeeld krijgt u hier een klein klasverloop :

Miss Annèkwe arriveert in de erg donkere klas, waar de geur van vleermuizenstront (u wellicht onbekend, maar beschrijfbaar door muffig, vochtig, bruinig en vloeibaar, van de muur lopend, zurig en warm) al lichtelijk merkbaar is, maar nog niet overweldigend is. Enkele kinderen zitten in de klas, anderen zijn bezig de nachtelijke uitwerpselen buiten te keren, anderen tekenen wat op het bord, sommigen zitten al gestraft vooraan met de armen in de lucht, de rest loopt buiten rond of is nog onderweg. Het signaal wordt gegeven om in de rij te komen staan en luidkeels wordt het volkslied op plechtige tromklanken gezongen om even later God te danken voor deze dag en dan marcherend, klas per klas, naar het lokaal te gaan.
Zoals elke ochtend start ik met een duidelijk uitgesproken “Goodmorning class” waar een schel, erg ingestudeerd “Goodmorning Miss, you are welcome” op volgt. En of je nu “Goodmorning” of “How are you?” of “Are you happy?” of “Do you like school?” vraagt, er wordt steeds geantwoord met “You’re welcome” of “Fine, thank you”. Het heeft wel iets.
Een zoektocht naar de klaslijst in het enige kastje dat er staat, wordt succesvol beëindigd (zonder iets kriebelachtigs tegen te komen!) en gevolgd door het ontcijferen van elke naam. Namen als Wonder, Hope, Courage, Godsway de eerste, Godsway de tweede en Godsway de derde, Beauty, Whoknows (erg verwarrend wanneer je een vraag als “Whoknows the answer?” stelt) maar ook, Mawunyae, Enyonam, Alhasan en Doh passeren mijn zeer voorzichtig bewegende lippen. Wanneer de meeste “Present madam” en sommigen “Absent” zijn, bestaat er ook een categorie die “Present out” is, dus nog ergens buiten rondhangen. Elke ochtend start ongeveer met 30 kinderen en wanneer de “Presents outs” dan uiteindelijk beslissen “Present in” te zijn, klimmen we tot 35, 40 en uiteindelijk tot 42 kinderen.
Het lied met de dagen van de week (perfect vertaalbaar naar het Ghanees Engels trouwens) wordt enkele malen luidkeels gezongen en dan start de communicatieve les voor de komende 4 uur. Op de vraag welke dag het vandaag is komen de meest vreemde antwoorden, maar met de nodige galgjes-spelletjes, uitbeeldingen van mezelf als een dag, springend van de ene dag naar de andere, voor elke dag van de week een kind en vertalingen naar het Ewe slagen we er na een half uur toch meestal in te zeggen welke dag het vandaag is, welke het gisteren was en welke het morgen zal zijn. Hoe hard ik ook sta te springen en te zingen, de helft van de kinderen hangt er tegen dan al wat verveeld en slapjes bij en is duidelijk erg hongerig en moe. Dan maar even naar buiten, actie en beweging! Een poging tot het uitleggen van vlaggenstok, tikkertje of estafette leveren ontzettend grappige beelden op van mezelf als een hond achter een groep schapen hollend met duidelijke kom-en-ga-bewegingen. Als het niet met woorden gaat, moet het maar met het nodige getrek en geduw om kinderen op hun plaats te zetten en daar ook te houden. Meestal eindigt zoiets dan in Anneke die al rennend van de ene kant naar de andere kant rent met overdreven armgezwaai en een bende kinderen die haar aanstaart en niet goed snapt wat de bedoeling van het spel is. Tegen 10 uur wordt het dan eigenlijk te warm om nog iets beweegbaars te doen in de zon en keren we terug naar binnen. De zon heeft ondertussen ook het vleermuizenterritorium net onder het golfplatendak bereikt en het aroma wordt duidelijk iets sterker in klas 2, erg aangenaam.
Na de break is het op dinsdag dan blijkbaar een uurtje ICT, waar kinderen alle delen van de computer moeten kunnen benoemen, maar waar geen elektriciteit aanwezig is en waar kinderen dus nog nooit op een computer hebben gewerkt. We maken daar dan ook voor de eerste keer kennis met Monica het computerscherm! Een leuke gedachte om de computerdelen een naam te geven, was het niet dat dit gewoon de ingedramde “monitor” (denk erg British English) verkeerd uitgesproken is… Om de voormiddag af te ronden trachten we nog wat actiefs EN Engelstalig aan te bieden, aangezien de honger en de warmte dan het hoogst zijn. Epo i tai tai ee wordt sinds vorige week reeds gedanst en gezongen in de hele school, dus geven we in het teken van de science-les over animals het crocodil-and the monkeys in the trees-and the birds are in the sky-and the snakes are on the ground-and the mouse the cat the elephant-everybody sings-except the little fishes are swimming to the see-lied. Het kent een groot succes! Al moet elk dier wel worden getekend en worden uitgebeeld voor we weten welk dier ik bedoel. Dat brengt dan ook weer de nodige hilariteit met zich mee wanneer Miss Annèkwe al apend en slangend door de klas holt met de hele klas achter zich aan, maar hé, ze weten welk dier ik bedoel, toch? Rond 12 uur is het middagbreak en vertrekken wij weer naar huis, zodat de lessen Ewe in de namiddag kunnen doorgaan “zeggen ze”.
Moe en voldaan werd deze week dan uiteindelijk afgerond en maakten we een Trotro-ritje met 16 inzittende en een ijskast in de openstaande koffer naar het nabijgelegen Ho, een grote stad waar we de eerste verkeerslichten, betegelde voetpaden, zebrapaden, ronde punten, andere toeristen en echte stadschaos meemaakten. Altijd fijn terug thuis te komen in ons gekende Kpando, waar de zandweggetjes en kinderen ons bekend zijn.

Het is niet zo vanzelfsprekend om hier vlot op het internet te geraken, dus foto’s kunnen we jullie jammer genoeg niet vaak bieden, maar er worden er getrokken. Geen paniek! Wel erg fijn om jullie reacties te lezen, ze worden altijd snel gekopieerd naar het stickje om dan rustig op de laptop te lezen. Gezellig onder het muggennet met een echte Kindervreugd kamergenoot gekko op de muur.
Heb ik ook nog even gemerkt dat er af en toe wat misloopt met het gsm-verkeer. Wat er juist misloopt met het nummer en met verzenden en dergelijke weet ik niet. Voorlopig zijn enkel mijn papsie, Kelly en Jef er nog maar in geslaagd iets te zenden naar het Ghanese nummer dat ook echt aankomt, dus misschien moet je hen es vragen wat het juiste gsm-nummer is.

de nodige mooie marktstofjes rijker,
anneke