kleurrijk

Op een dag moet je in het teacheroffice zijn, omdat daar alle verf staat met bijhorende vettige votjes en penselen die met de beste wil van de wereld en enorm dampende terpentijn niet meer proper te krijgen zijn. Zonder deze twee basisartikelen kent ‘schilderen’ vreemd genoeg een vrij nutteloos bestaan. Rommelend in het zakje, waar die verjaardagsnummertjes voor David in verstopt zitten, wandel je subtiel al wat ‘richting naar’. Toch maar even neerzetten en alles er één voor één uithalen.

Nog steeds heelhuidse agenda voor snelle schrijfsels en papiertjes uitscheurbaar,
paspoort ten alle tijden bij de hand,
potgeld in veilige handen bij anneke,
drie verjaardagsnummertjes voor David waarvan de touwtjes in een onuithaalbare knoop zitten verweven,
handige gsm die in school en omstreken geen ontvangst heeft,
Deet die het ook heeft opgegeven te werken tegen nieuwe irritante uitgekomen muggenlarven,
Petzl-ding steeds op zak voor plotse lights-off,
SLEUTELS (!) die te groot zijn en dus van de auto zijn… ,
Kasapakaartje voor het laatste internetbezoekje,
Kindervreugd-bik die het in tegenstelling tot de HA-bik bij tropische vochtigheid en stoffige zanderigheid nog steeds doet!,
nagelknipper waarvan de vijl als nieuwe functie ‘bananensnijder’ heeft gekregen,
potlood zonder punt goed-geweest-zijnde om landen op witte muur te schrijven,
afgebroken potlood goed-geweest-zijnde om landen op de witte muur te schrijven voor ik het grotere zonder punt vond,
marktlijsje van vorige week met duidelijke richtlijnen van Abigail,
adres van Osofo Gabriel uit Togo die naast me zat in de trotro en die me in België komt bezoeken om daarna ook meteen te trouwen,
verfrommeld geel briefje met een tekst liedje ‘Akpe dada’ op,
zanderige labello die best niet meer wordt gebruikt om pijnlijke lippen te verhelpen,
slijper die dient om de punt weer aan potlood nummer 1 te slijperen,
ongebruikt motilium-deel van de reisapotheek voor wanneer eten wat misselijk maakt,
ongebruikt immodium-deel van de reisapotheek voor wanneer misselijkheid wat doorsijpelt naar onderen,
potlood nummer 3, 4 en 5 met punt,
lucifers voor onverwachte donkere momenten,
potje nivea tegen eender welke jeuk of pijn die anneke even wenst te ‘verdoezelen’,
papiertje van iets kauwgomachtigs (met iets flexibel binnenin, maar dat gooien we weg),
verfrommeld marktlijsje van… ooit,
eenzame lucifer waarschijnlijk afkomstig uit het doosje lucifers,
vol pakje druivensuiker dat erg zuinig nog uit België komt,
leeg,
geen sleutel van het teacheroffice. Wel weer verwonderd hoeveel er in een zakje geraakt!

Er zal dus vandaag, bij gebrek aan verf maar WEL met potloden in overvloed, vooral worden
gelijnd en geschreven en minder worden geverfd… Excuses.

Hoe teken je een rechte lijn op een schoolgebouw dat tijdens haar bouw geen waterpas zag gebruiken ?

De volgende ochtend ga je dan toch maar op zoek naar iets nieuw slotachtigs. Met de auto tot aan het benzinestation en daar tussen dat broodkraampje en die opdringerige mevrouw met de bananen en de appelsienen kan je wel even parkeren. Opgepast voor de mevrouw met de eitjes, opgepast voor de twee taxi’s die deze kant opkomen, opgepast voor die fiets, kar met lange houten planken rond zien te geraken, overlopende kinderen, vrachtwagen die liever even voorrang heeft, daar nog een putje ontwijken, de koppeling ongeveer in eerste en derde en eerste en vierde en eerste en tweede krijgen, niet te dicht naar de goot rijden en uitstappen maar. David gaat op zoek naar brood, Saar blijft wegens verdwenen schoeisel blootvoets de auto in. De winkel met die aluminium platen, die kruiwagens, schoppen, hamers, kippengaas, verfborstels, nagels, lelijke plastic tuinstoelen en twee stoere jongens in de deuropening zal misschien wel iets slotterigs hebben. Dat ik hun richting uitwandel weet ondertussen de hele brood-en appelsienafdeling en ik stap binnen. “Ndi na mi” wordt erg lachend beantwoord met “Ndi, phe me tor” en de nodige “Edor, ee en yoo” maakt de jongens hun dag helemaal. Geweldig, een blanke die na drie maanden hier verbleven te hebben nog steeds de grap van de eeuw maakt door deze drie openingszinnen uit te brengen. Ik zal het missen.
De jongens verstaan duidelijk niet wat ik met ‘lock’ en ‘key’ bedoel, dus wordt het wijzen naar wat ‘lock’ en ‘key’ zijn. Bijkomstige moeilijkheid is dat we waarschijnlijk het slotsysteem (vertaald uit het anneke’s is dat het systeem waar het slot zich aan vasthaakt) ook zullen moeten vernieuwen. Dit zie ik niet zo meteen liggen… Tijd voor een spel, uitbeelden! Goed, we moeten de deur (denk houthakker wanneer u dit leest) “Huh,djik djik djik djik djik” in ‘suku’ , dus hebben we een nieuw hendeltje (beeld nu een mini-ruitenwissertje in dat je van links naar rechts beweegt) “Klik, klak, klik, klak” nodig om het “lock” (wijzen) eraan vast te maken (brede glimlach en vriendelijke knik).
Met slot, slotsysteem EN 6 bijgekregen nagels terug naar de auto. David is terug met brood en banaan, Saar is nog steeds aanwezig in de auto en heeft de ei-mevrouw kunnen tegenhouden voor 3 gekookte eitjes.

Met verf, stiften, meetlatten, borstels en potjes lukt deze keer een schildermoment gelukkig wel. De wiebelende plank die op twee andere wiebelende planken staat, die op twee kleine wiebelsteuntjes leunt wordt ongeveer waterpas gezet en met een kleine duw van anneke en een stevige houvast van Saar zit David op zijn ‘stelling’. Potjes verf worden naar boven doorgegeven en anneke plaatst zich mee op de heuse ‘stelling’, terwijl David zich stevig vastklampt aan iets dat nog niet wiebelt door haar geklauter.

Hoe kruip je handig op een plank, die op twee planken staat, die op twee houten wiebelvoetstukjes opvallend hard wiebelt?

Heel erg enthousiast lijkt het anneke geweldig te starten met een groot vlak, iets als Canada. Donkergroen gaan we voor Canada!
Helaas blijkt de verf iets minder goed uitsmeerbaar en Canada net iets grens-en eilandrijker dan ze dacht en wordt Canada al snel verdoemd. Wanneer Saar Brazilië afmaakte en David Australië een laatste veeg geeft, zit anneke nog steeds bezig met het één en ander te omlijnen. Met inkleuren was ik zelfs nog niet begonnen! Impulsieve enthousiasteling soms ook… Ondertussen krijgt Saar vanuit de hoogte enkele malen de vraag ‘of dit stukje er ook nog aan vasthangt’, ‘of dit een meer is’, ‘waar deze lijn hier naartoe gaat’, ‘of er hier geen land ontbreekt’ en ‘welke kleur er hier nog past’ gesteld en schilderen we rustig verder.

Hoe vraag je een potje verf aan David die kleurenblind is?

Wanneer het eerste continent bijna vorm krijgt, beslist Canada dan toch eindelijk zijn laatste eiland prijs te geven en kan ik starten met wat anders dan groen en Canadees! Hoe het juist komt dat ik enkele landen verder mezelf de taak van Rusland toeeigen, geen idee. In ieder geval was ik weer vertrokken voor de komende uren… Deze keer in het bruin.

Na enkele dagen schilderen, landen schrijven, ladders verplaatsen, stellingen beklimmen EN sleutels goed op te bergen (!), krijgt de wereldkaart vorm. Af en toe komen de kinderen uit het dorp eens een kijkje nemen. Ogen worden groter wanneer er naar nummers en kleuren wordt verwezen. Bij deze is Namibië niet meer te vergelijken met Australië en is Europa geen land meer. Het is mooi om te zien!
Wanneer de wereld af is, starten we in de klaslokalen met een kleurrijk alfabet, een kleurrijke getallenlijn, een gedrupte kalender, een percent-en breukvergelijking en het spijsverteringsstelsel.

Avondlijke activiteiten deze week bestaan voornamelijk uit ontstoken muggenbeten verzorgen in het plaatselijk pleisterpaleis dat bestaat uit ‘isobethadine’, ‘pleisters’ en dat sinds vandaag ‘pikkende alcoholdoekjes’ in de aanbieding heeft!

Hoeveel plakkers kunnen er op één been kleven?

Benen staan vol met muggenbeten en worden als vergelijkende studie steeds samen ontpleisterd en ge-isobethadind (sinds vorige week ook echt een werkwoord!). Of het erg pikt wanneer je het in de kraterachtige ‘muggenbeet’ giet, mag anneke eerste even uittesten aangezien Saar net wat meer pikheid zal te verdragen hebben. Met de nodige porties plakkers, Deet-beurten en jeukzalfjes wordt het muggennet ingekropen en wacht de verf morgen weer op ons.

Dinsdag wordt er hier vertrokken richting Accra om dan enkele dingen in het uiterste Zuiden nog te bezichtigen. Zondagavond 11 mei vertrek richting Heathrow om maandag rond het middaguur Zaventem te bereiken.

Hoe verlaat je een huis dat de afgelopen tijd je vertrouwde plek was?
Hoe zal je de ochtendlijke mekker van de buurgeiten gaan missen?
Hoe laat je altijd vrolijke Kelvin voelen dat je hem het liefst van al mee naar huis zou nemen?
Hoe neem je afscheid van vrienden die je waarschijnlijk nooit meer terug zal zien?
Hoe kan je geuren, geluiden, gevoelens en sfeer met je meenemen?

Hoe laat je een leven achter waar je graag in leefde?

Hoe dan ook zie je ons terug verschijnen binnenkort.

nog even Ghanagaand,
anneke